Ik ben in het dorp, boodschappen doen. In de supermarkt word ik aangesproken door een mij onbekende meneer. Het blijkt dat hij mij sinds 2 weken volgt op Facebook. ‘Wat is de kern van alle hulpvragen die jij krijgt?’, vraagt hij. ‘Wat is de algemene deler van alle problematiek bij jouw aan tafel?’. ’Want jij doet toch meer dan alleen mensen helpen in rouw na overlijden?’. Leuke vraag om uit te leggen wat ik doe, dit is wat ik hem verteld heb.
Er zijn vele vormen van verlies. En al die vormen vragen om een eigen pad dat je hebt af te leggen…. om een eigen proces van rouw…. om stappen te zetten in je eigen tempo. Of het nu bijvoorbeeld een burn-out is, rouw na overlijden, een depressie/depressief voelen, niet lekker in je vel zitten of een huwelijkscrisis, het gaat altijd om het contrast tussen:
- Wie we proberen te zijn,
- en wie we willen lijken te zijn.
- Wie we naar buiten toe uitstralen te zijn –
- en wie we écht zijn.
- Hoe we met elkaar praten…
- en wat we graag zouden willen zeggen maar niet durven of kunnen…
Door middel van de poppetjesmethodiek (Playmobiel poppetjes) spiegel ik jouw hulpvraag en maak ik jouw hulpvragen inzichtelijk. Want waarom doe je zoals je doet? Of wat is de reden dat je reageert zoals je reageert? Wat is het onderliggende patroon waarin je niet opnieuw geraakt en beschadigd wilt worden? Wat is je beschermingsmechanisme en waardoor is dit patroon van jezelf beschermen ontstaan? En hoe kun je het anders doen?
Meneer begreep mijn uitleg, en ik weet waarom hij mij volgt op Facebook. En dit blog is dankzij hem geboren…
Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, begeleiding bij verlies en rouw.
