En ineens zijn daar de tranen… ‘Iedereen wenst me veel sterkte en kracht toe… Al die liefbedoelde kaarten… Mensen weten niet wat ze zeggen!… Als iedereen die een kaart heeft gestuurd of me heeft aangesproken eens wist hoe ik mij voel… Veel sterkte in deze moeilijke tijd… Veel sterkte in deze moeilijke periode… Kracht gewenst in deze verdrietige tijd… Ze weten niet wat ze zeggen of schrijven… Hoezo deze tijd?… IK heb levenslang!… Want ik heb pijn voor de rest van mijn leven. Dit gemis blijf ik altijd voelen… Ik voel me zo alleen… En telkens weer als ze me dit toewensen voel ik meer nog meer eenzaam… Men kan niet weten hoe dit voelt… want dat hadden ze er wel wat anders opgezet… Dan weten ze hoe verschrikkelijk wanhopig je je soms kunt voelen… Dat ik me nooit meer compleet zal voelen… Ik weet wel dat iedereen het goed bedoeld… Ik ben niet boos… En al die lieve woorden voelden in het begin ook als troost… En ik weet ook wel dat ze oprecht hopen dat ik me weer gelukkig zal voelen… En dat zal ik in de toekomst ook wel weer zijn…. Maar… ik heb levenslang… Men moest eens weten dat voor mij ‘deze periode’ of ‘deze tijd’ voor altijd zal duren…’ aldus een moeder die haar kindje aan wiegedood is verloren.

Een les voor mij om nooit meer in deze bewoordingen mijn medeleven te uiten. En ik hoop dat ik ook jou aan het denken heb gezet…

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, spreekster bij uitvaarten.