Herken je dit? Overal het woordje ‘even’ voor plakken. Ik ben er ook goed in. Vaak voelt het alsof ik mezelf betrap… Dan verbeter ik mezelf. Want ‘even’ dit nog doen… Of ‘even’ dat… Het voelt als snel. Haast. Leg daarmee druk op mezelf. Want er moet nog meer gedaan… Ik merk aan mezelf als ik het woordje ‘even’ er uit laat het heel anders voelt. Dat ik er de tijd voor mag nemen. Of het met aandacht mag doen. Het geeft in ieder geval een stuk minder tijdsdruk. Hoe zou het zijn als je telkens als je ‘even’ zegt je een vreugdehuppeltje maak? Hi hi, volgens mij ziet het leven er dan heeeel anders en een stuk lichter en vrolijker uit! Of zie ik dat nou verkeerd?