Als je een stukje zilverpapier verfrommelt
Wordt het nooit meer zo glad als het was
Het wordt een landschap van fijne lijnen
Een structuur die alle kanten uitwaaiert

Zo gaat dat ook voor een geleefd leven op
Het zijn lijnen en plooien die zich vormen
Het landschap dat ontstaat in ons wezen
Als we proberen om alles glad te strijken
Zal dat nimmer meer mogelijk blijken te zijn

Het is echter een kwestie van waardering
Hoe dit gevormde landschap van de ziel
In onze bespiegeling bekeken kan worden
Als afdruk die verkreukt en beschadigd is
Of als schitterend kunstwerk dat ontstaat

De blauwdruk van de mens als kunstwerk
Gaat voorbij onechtheid of gekunsteldheid
Dat de vorm nooit meer glad te strijken is
Is de imprint die de mens in zijn leven etst
Het zijn lijnen waarop menselijkheid staat

Zoals lijnen in onze handen potentie tonen
Zo schetsen onze rimpelingen onze groei
Een weg vol bochten, afslagen en littekens
Vol butsen, builen, kreukels en diepe kuilen
Vormen tezamen onverwachte schoonheid

Omdat het niet meer glad te strijken valt
Schoonheid niet ondanks maar… dankzij
(Bron van Wijsheid)

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, begeleiding bij verlies en rouw.