Als de dag van gisteren herinner ik me hoe ik mijn eerste opdracht om te spreken kreeg. Ik maakte een rondedansje toen ik de telefoon had neergelegd. Naar dit moment had ik zolang toe gewerkt! Maar meteen voelde ik ook de spanning opkomen, want de uitvaartleidster en de familie van de overledene mochten niet merken dat het mijn allereerste keer zou zijn. Veel gedachten spookten door mijn hoofd, zoals: Wat voor familie tref ik? Hoe is de situatie? Kan ik rustig blijven? Weet ik het echt allemaal wel zo zeker? Maar gelukkig trof ik een hele aardige, lieve familie. We bespraken hoe ze het graag wilden, spraken over de overledene en de betekenis die zij gehad had in hun leven. Muziek hoefden we niet uit te zoeken, want dat had de uitvaartleidster al samen met de familie gedaan; aan mij de uitdaging om het te verbinden met het gesproken woord. Met een hoofd vol indrukken, ideeën en vooral heel veel notities ging ik naar huis. Mijn hoofd tolde, zo mijn best had ik gedaan om alles op te slaan. Vol goede moed kroop ik achter mijn laptop. Maar er kwam niks, helemaal niks. Ik had teveel indrukken en notities en kon er geen logisch geheel in ontdekken. Dat viel dus vies tegen, zo niet …. heel vies tegen. Ik kon het begin niet vinden en zag met geen mogelijkheid hoe ik drie kwartier zou kunnen vullen. En een opsomming als in een geschiedenisles mocht het zeker niet worden. En toen, toen ik na lang worstelen en proberen en weer deleten, afstand had genomen en besloot eerst maar eens eindje te gaan wandelen, toen kwam de inspiratie en bleek 45 minuten te kort. Na duizend keer herlezen, strepen, schaven en nogmaals weer kleine veranderingen drukte ik op de knop ‘verzenden’. Wat als de familie het helemaal niks zou vinden? Ik stierf bijna duizend doden, en heb de uren daarna ik weet niet hoe vaak mijn mail gecheckt. Toen uiteindelijk de terugkoppeling kwam, kwam er rust en vertrouwen over mij heen. Want op een paar kleine aanpassingen na werd de tekst goed gekeurd! Opnieuw volgde een rondedansje.
Toen de dag van de crematie naderde kreeg ik last van onrust: Wat als? Wat als ik fouten zou maken met voorlezen? Klopt de tijdsplanning? Kan ik rustig blijven en overzicht houden? Veel te vroeg kwam ik bij het crematorium aan. Met trillende knieën ontving ik de familie en begon ik de afscheidsdienst. Ik begon met een paar lichte bevinkjes in mijn stem, het zweet liep me over de rug. Ik weet niet hoe, maar ik vond vertrouwen en daarna kwamen zonder haperen de woorden er uit. Toen ik naar de koffiekamer liep viel er een last van mijn schouders.
Gaandeweg heb ik de afgelopen vijf jaar de ongeschreven regels binnen de uitvaart geleerd. Iedere uitvaartleider heeft zo zijn eigen ‘gebruiksaanwijzingen’ en elk uitvaartcentrum zijn eigen regels. Bij de één is een strikte tijdsplanning nodig, bij de ander mag je gerust iets uitlopen. Bij de één krijg je veel vrijheid, bij de ander moet ik stevig in mijn schoenen staan om zoals het met de familie besproken is gedaan te krijgen. Van de éne uitvaartleider hoor je nooit iets meer terug ondanks het feit dat ik te horen kreeg dat het een mooi afscheid was en de samenwerking goed verlopen is, waar de ander blijft bellen – en heb ik een fijne band kunnen opbouwen. Ook merk ik duidelijk dat het vak van spreker meer en meer bekendheid heeft gekregen. Bovendien is het fijn te merken dat steeds vaker families naar mij vragen, en daarmee mij het allergrootste compliment geven dat ik kan krijgen.
Nu, bijna vijf jaar na mijn eerste opdracht en bijna 140 uitvaarten verder, voel ik me dankbaar. Het vak van spreker past bij mij, ik doe het met heel veel liefde en heel veel plezier. En het is raar zeggen misschien, maar ik geniet van mijn werk. Net als met de rouw- en verliesbegeleiding, het is en blijft telkens weer bijzonder zo dichtbij te mogen komen en op dit kwetsbare moment in iemands leven er gewoon te mogen zijn. Ik voel me dankbaar, rijk en trots…! En… dit moment wil ik graag vieren!

Ter ere van het 5 jarig bestaan kun je twee cadeautjes winnen en/of weggeven.
Wat? Een gratis coachingssessie met de poppetjesmethodiek van anderhalf uur.
Of het boek ‘Wij weduwen zijn een taai volkje’ geschreven door Maya Stomp.
Hoe? Stuur een Pb, app of mail. Je eigen naam noemen mag ook.
Let op! Vergeet niet om contactgegevens bij te voegen, zodat ik de winnaar kan bereiken.
Wanneer? T/m 25 januari 2020. Op 26 januari 2020 maak ik de namen via Facebook en mijn website bekend.

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, spreekster bij uitvaarten.