Het (leren) haken van een vlindertje is net zo’n uitdaging als het rouwproces. Want hoe pak je het aan? Waar steek je in? Toch maar even uithalen en een paar stapjes terug (opnieuw) beginnen voor een beter resultaat? Is het oké dat het vlindertje niet klaar komt omdat haken op zich al een uitdaging is? Durf ik om hulp te vragen omdat het niet lukt? Want kwetsbaar zijn is in een groep die je (nog) niet kent best spannend.
Dat de nazit meer dan een uur duurde zegt genoeg. Het was fijn om met elkaar in gesprek te zijn en te voelen dat je niet de enige bent die zoekende is op het pad van rouw. Het was fijn om herkenning te vinden, want dat is steunend, troostend en helpend, en gaf kracht en moed. We hebben gisterenavond allemaal stapjes gezet en onze cocon van verdriet, pijn, gemis, verwarring en leegte wat meer geopend om toe te groeien naar een prachtige vlinder die ooit weer door het leven zal fladderen!

Gisterenavond hebben we al besproken dat er in september een vervolg zal komen, en dat we opnieuw bijeen komen om (een) vlindertje(s) te haken. Er zijn al 3, misschien 4, geïnteresseerden die gisterenavond niet konden komen, maar al hebben aangegeven graag aan te sluiten. Dus hou mijn Facebookpagina of mijn website (https://esthernijbroek.nl/category/workshops/) in de gaten. Aanmelden kan nu trouwens ook al. Stuur je me alvast en Pb of een mail (info@esthernijbroek.nl)? Groepsgrootte is maximaal 7 personen; vol is vol. Kosten 5 euro per persoon. Opnieuw op Hasselt 14 in Eibergen.

En mijn vlindertje? Tja…. die ligt keurig weer uitgehaald en opgerold op de schaal. Ik heb op een andere manier mijn vleugels uitgeslagen…

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, begeleiding bij verlies en rouw.