‘Het zit in mijn genen …, de moeheid zit opgeslagen in mijn cellen. Als een bal die ik zo lang onder water heb proberen te houden. Die mag nu in al zijn hevigheid los komen. Als een soort explosie. Altijd heb ik gevochten …, nooit mocht ik rusten. Ik moest van mezelf doorgaan, doorgaan en nog eens doorgaan. Opgeven? Dat was geen optie. Ik heb me jarenlang alleen gevoeld. Intens alleen. Ik heb zelf moeten ontdekken hoe ik met de situatie om kon gaan en heb daar uiteindelijk een manier in gevonden. En nu ik eindelijk mag loslaten… niet meer hoef te vechten …. en ik dankbaar kan zijn dat ik weer een stukje kwijt ben, gaat de energie weer stromen…’ aldus een cliënt.

Dus daarom zijn we zo moe… Dank je wel cliënt, met toestemming van jou mocht ik dit  opschrijven. Wat een mooi bewustwordingsproces! Plaatsvervangend trots op jouw bewust zijn!

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, begeleiding bij verlies en rouw.