Eén van mijn trainers Professioneel begeleiden bij verlies, Jakob van Wielink, gaf met zijn tekst een uitnodiging aan mij en hopelijk ook aan jou om – in deze tijd dat alles anders is dan anders – eens naar je geleden verliezen én naar jezelf te kijken. Een spiegel waarin het best lastig kijken is…

‘Natuurlijk, elke crisis biedt een kans. Dat is een diepe waar- en wijsheid die belangrijk is voor ogen te houden.
Maar laten we beginnen bij het begin. Het verlies. Want wat verlies je mogelijk veel! Zekerheden die je dacht te hebben. Over hoe de dingen gaan. De voorspelbaarheid. In je gezin, je relatie, je vriendschappen. Je werk en je inkomen. Je (nabije) toekomstplannen.
Je wordt teruggeworpen op de vraag wie je bent. Dat wil zeggen: die uitnodiging doet de crisis aan jou, en mij. Dat is de essentie van transitie.
Wie ben ik? Hoe kijk ik naar mezelf? Hoe kijken mijn kinderen naar mij, mijn partner, mijn vrienden, mijn collega’s, mijn leidinggevende? Welk gezicht denk ik te moeten laten zien? Ben je bang? (Mag je bang zijn?) Ben je eenzaam? (Mag je eenzaam zijn?) Schaam je je? (Mag je je schamen?)
Wie ben jij, wie wil jij zijn? Als je op deze twee vragen broedt, waar kom je dan op uit? Wat zou je vandaag misschien anders willen doen dan gisteren? En welk verlies heb je dan aan te kijken, zodat je de bocht niet afsnijdt?’
(Jakob van Wielink)

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, begeleiding bij verlies en rouw.