Dit verhaal kwam ik tegen op Facebook, al weer een tijdje geleden. Het gaat over dat je het al een tijdje lastig hebt. Dat er teveel dagen zijn dat het niet wil. Dat je al een tijdje niet lekker in je vel zit en je maar blijft vechten tegen jezelf. En je denkt dat je zelf dit sombere gevoel wel kunt overwinnen maar dat je tot de conclusie moet komen dat je er op eigen kracht eigenlijk niet meer uitkomt. Wat is het dan fijn dat er iemand voor je is die je inzichten kan geven zodat jij weer verder kunt! Lees het verhaal van ‘Tommie in de zorg’.

‘Somberheid.

Vandaag zit ik niet zo lekker in mijn vel. Ik ben blij als ik klaar ben met werken. Ik weet nog niet wat ik daarna ga doen, ik heb ook nergens zin in. Soms heb ik dit soort dagen. Het is net of ik de mooie dingen dan niet zie. Alsof alles wat minder kleur heeft. Mensen om mij heen merken dat niet, tenminste dat denk ik. Het is een onbestemd gevoel, gelukkig het gaat altijd weer voorbij…

Kan ik nog iets voor u doen mevrouw? “Nee jongen, wil je nog een kop koffie?” Nee dankjewel. Antwoord ik terwijl ik mijn jas aantrek. “Prima jongen!” Zegt ze terwijl ze mij aankijkt met een tevreden glimlach. Mevrouw is altijd zo positief, ondanks alles wat ze heeft meegemaakt. Mevrouw is 89 en ze heeft al veel mensen om haar heen verloren. Ik voel mezelf een beetje schuldig. Waarom zeg ik nee? Ik ben toch klaar met het werk en ik hoef nergens naartoe. Ik kan het altijd goed vinden met mevrouw. Waarschijnlijk ben ik het enige bezoek dat mevrouw vandaag krijgt…

Ik besluit om te blijven. Oké, ik lust wel een kopje koffie mevrouw, staat het aanbod nog?  “Natuurlijk jongen, altijd goed, dat weet je. Gewoon zwart he?”  Ja, gewoon zwart. Zal ik u helpen?  “Nee, je hebt al genoeg gedaan, dit kan ik nog gemakkelijk zelf.” Ik zie dat ze het fijn vindt, wat lief denk ik bij mezelf. Ik hang mijn jas over de stoel en ga zitten.

“Is er iets jongen? Je bent wat stil…” Vraagt mevrouw wanneer we samen aan tafel zitten. Hoe ziet ze dat toch? Denk ik bij mezelf. Ik wil mevrouw niet opzadelen met mijn “probleem”. Maar ze heeft het in de gaten.  Ik voel mij vandaag niet zo blij… Zeg ik eerlijk tegen mevrouw. “Dat is vervelend jongen, weet je niet waarom?” Nee, ik heb dat weleens. Ik noem het maar een “dipdag.” Heeft u dat weleens gehad? “Je moest eens weten jongen… Vroeger bleef ik soms de hele dag in bed. Omdat ik mij slecht voelde, zonder reden. Ik begreep niet waarom ik ging er tegenin. Daardoor werd het alleen maar erger.” Ik ben even stil, dit antwoord had ik niet verwacht. Mevrouw is altijd zo positief…

Hoe bent u daarmee omgegaan dan? Vraag ik na de korte stilte. “Accepteren jongen en vooral niet ertegenin gaan. Erover praten kan helpen, zoals je nu doet.” Mevrouw kijkt mij aan met diezelfde tevreden glimlach. Daar heeft u gelijk in… Wat mooi denk ik, dit stukje herkenning vanuit mevrouw doet mij goed. Ik vraag me af of dit wel “professioneel” is? Ben ik nu te persoonlijk? Ik weet het niet, het voelt wel goed, dit maakt mijn werk juist zo mooi. Ik ben ook maar een mens. Ik kom bij mevrouw als Verpleegkundige maar ik blijf ook gewoon Tommie. “Gevoelens mogen er zijn jongen, ook de minder leuke. Accepteren is de kunst…” Zegt mevrouw terwijl ze mij aankijkt. Ik knik met mijn hoofd. Daar heeft ze weer gelijk in…

Mijn lege kopje koffie zet ik op het aanrecht, ik zal maar eens gaan. Bedankt voor de koffie mevrouw, maar vooral voor uw wijze woorden. Zeg ik terwijl ik mijn jas weer aantrek. “Geen dank jongen, altijd goed. Moet je morgen werken?” Nee dan ben ik vrij. “Geniet ervan jongen, rust is belangrijk, zeker met jouw baantje. Al die oudjes helpen en aanhoren..” Haha dit keer was het andersom mevrouw. Zeg ik met een lach. Mevrouw moet ook lachen, ze weet precies wat ik bedoel. “Tot ziens jongen!” Tot ziens mevrouw! Ik trek de deur achter mij dicht en ik voel mij stiekem wat beter. Wat een wijze en vooral lieve vrouw…’

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, begeleiding bij verlies en rouw.