Vandaag had ik een nieuwe cliënt. Hij kwam thuis te zitten met een burn-out. Nadat zijn vrouw na een kort en intensief ziekbed was overleden lukte het hem niet meteen de draad van werken op te pakken.Wat mij dan opvalt is dat de meest vriendelijke, gedreven, hardwerkende medewerker die alles geeft, loyaal is aan het bedrijf en aan collega’s niet eens zozeer af moet haken door het werk maar moest afhaken door het niet ‘gezien’ worden. Gezien door middel van een ‘Goedemorgen, hoe gaat het met jou?’. Gezien door een oprecht compliment. Gezien worden door een oprechte vraag hoe het thuis gaat, vooral als men weet dat er thuis wat speelt. Gezien worden door te vragen hoe er rekening gehouden kan worden met zijn situatie.Deze enthousiaste meneer was een groot ambassadeur voor zijn bedrijf. Vertelde altijd enthousiast hoe leuk het is om er te werken. Maar door personeelstekorten en reorganisaties kwam hij onder druk te staan. En dat kan, soms is dat zo. De meeste mensen kunnen die druk en verwarrende periode aan. Maar als er privé al wat speelt en er op de werkvloer een tekort is aan positieve aandacht/ondersteuning en er geen rugdekking van leidinggevenden/managers is, dan kan het ‘zomaar’ zijn dat iemand opbrandt of afknapt. Daarom mijn vraag, of eigenlijk oproep, aan leidinggevenden en managers: Hoe zorgen jullie er voor dat medewerkers/collega’s niet opbranden? Alleen al daar over nadenken is naar mijn mening een preventieve actie. Want als medewerkers ziek zijn is het hard werken om weer beter te worden. Voorkomen is beter dan…

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, begeleiding bij verlies en rouw.