In het land van de verloren dromen, staan de bomen desolaat te treuren in het bos. De weg lijkt zoek en ergens in het kale en verkilde landschap lijkt het alsof alle gevoelens verdwaald zijn tussen de doorbuigende takken. Niemandsland waar de stilte oorverdovend is, terwijl de stilte een koele bron zou kunnen zijn die alle gevoelens met zich meeneemt en de mens innerlijk geledigd en gestild achterlaat. Maar niemandsland is het land waar alle emoties mogen oplaaien. Het land waar men bij de pakken neer mag gaan zitten en waar het verlaten gevoel naast de mens mag plaatsnemen. Wanneer men aangeland is op het diepste punt, dan rest nog maar een enkele beweging en dat is opstaan. In niemandsland mag men zolang verblijven tot het alle emoties aan de takken hangen, zwaar van hun eigen gewicht en de verlatenheid zo volkomen is dat zij de armen om zichzelf slaat. Niemandsland is heilige grond om volledig te kunnen zijn en alles op te graven, wat losgemaakt moet worden om verder te kunnen. De bomen zullen wijken, de takken zullen hun lading afschudden. De takken zullen één voor één breken. Licht zal zich een weg banen, totdat het bos van eigen grond wordt verlicht door de feeënrijk glans van fluorescerende emoties, die losgelaten zijn in het bos van verlatenheid. Waar blijkt dat niets anders dan verloren zijn in Niemandsland, het heilzame component voor het zelf is, om zichzelf terug te vinden.
(Bron van Wijsheid)

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, spreekster bij uitvaarten.