Wat zijn jullie toch geweldig! Jullie reacties waarin jullie vertellen vanuit eigen ervaringen welke vraag voor jou een opening biedt om te praten over jouw rouw(proces) waren bijzonder. Dank jullie wel! Op mijn blog van al weer even geleden – wat een ander wel en vooral niet moet zeggen of vragen om tot steun en troost te zijn – hebben jullie al een mooi overzicht gegeven. Ik wil dit rijtje graag verder afmaken, om zo het blog over het daarin geciteerde boek Wij weduwen zijn een taai volkje van Maya Stomp verder af te maken:

– Wat is er gebeurd?
– Kun je mij er iets over vertellen?
– Ik kan me niet voorstellen hoe pijnlijk / verpletterend / hartbrekend dat voor je geweest moet zijn.
– Ik weet niet wat ik moet zeggen.
– Hoe gaat het vandaag/op dit moment met je?
– Hoe gaat het slapen?
– Welke momenten vind je lastig?
– Heb je wel vakantieplannen of blijft dat pijnlijk?
– Wat moet dat vreemd voor jou zijn, dat het leven doorgaat terwijl jij zo stil staat.

Eigenlijk kan de ander beter gewoon luisteren. Wanneer je een groot verlies hebt geleden, is het belangrijk om je verhaal te vertellen. Vaak te vertellen. Zodat het onwaarschijnlijke verhaal uiteindelijk je eigen verhaal wordt.

Zelf weet ik ook niet wat ik moet zeggen wanneer iemand een verlies heeft geleden, het is ook niet makkelijk. Bij twijfel zeg ik niets. Met veel aandacht. Ruimte voor de ander. Als het passend voelt, geef ik een knuffel.’ Aldus Maya Stomp.

Ik stuur een lieve groet voor allen die nu geraakt zijn door deze vragen en het even moeilijk hebben. In gedachten ben ik, en misschien ook de volgers van mijn Facebookpagina, met jullie verbonden ♥

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, spreekster bij uitvaarten.