Hoe leer ik accepteren? Hoe leer ik loslaten?
Waarom doet rouwen of om leren gaan met je verlies zo’n pijn?

Als we een verlies lijden zoals een dierbare verliezen, een scheiding of het verlies van gezondheid volgt er een rouwproces. Onze wereld valt uit elkaar; verdriet is dan de overheersende emotie. Ik heb al vaker geschreven over fases in een rouwproces, waarin we soms blijven hangen omdat het pijn doet de waarheid onder ogen te zien. Het is makkelijker om boos te worden, een ander de schuld te geven, het verdriet en de pijn weg te stoppen of er voor te vluchten dan om onszelf toe te staan te huilen. Om verdrietig te zijn. Om dat nare gevoel dat we van binnen voelen er te laten zijn. En toch is die pijn nodig om door je rouwproces heen te komen. Om te verdrinken in die emoties. In die bodemloze put die zo pijn doet. Om je slachtoffer te voelen. Depri te zijn. Te denken dat je het niet meer weet hoe je hier uit moet komen. Dat je niet meer weet hoe je verder moet gaan. Dat je geen kracht meer hebt en in die diepe put van emoties langzaam aan kopje onder raakt. Dit kan weken of zelfs maanden duren. Dat je je zo krachteloos voelt en geen uitgang meer ziet. Nog langer jezelf verstoppen voor die emoties en die pijn lukt (dan) niet meer. De enige weg terug is voelen. En dat is nou juist wat we zo moeilijk vinden. Voelen. De pijn voelen. In plaats van wegdrukken. Het verdriet of gemis voelen. In plaats van maar doorgaan en doorgaan en het wegstoppen. In onze angst om te voelen zit ook de oplossing: die angst/die gevoelens er laten zijn. Ze omarmen en er mee leren dealen. Dit heet accepteren. Zodat je kunt loslaten. En ja, ik weet zelf drommels goed dat leren voelen een hele uitdaging kan zijn. Bij veel cliënten zie ik de worsteling hierin. Want waarom hebben we afgeleerd te voelen? En wat leverde het al die tijd op om niet te voelen? Dit samen verkennen, of je dat nu met familie, vrienden of een coach / therapeut doet is DE uitdaging. Huilen. Voelen. Zijn. Kernwoorden om je rouw te leren dragen zodat je weer verder kunt. Met een litteken dat blijft, maar wel gesloten is. Nog regelmatig aangeraakt zal worden, maar geleerd heeft dat dat niet erg (meer) is. Rouw …. zo’n lastig uit te leggen proces. Rouw …. zo’n persoonlijk proces. Rouw nodigt uit te groeien, je te ont-wikkelen. Je pijnstukken te onderzoeken, te leren kennen en er te laten zijn. Rouw ….  gaat helaas niet zonder pijn …. Ik wens je veel kracht en (zelf)liefde toe. ♡ Esther