Doet sneeuw pijn?
Een theatervoorstelling door theatergroep Solo Stories over dit boek, DOET SNEEUW PIJN, geschreven door Carolien Spaans.
Met onze rouwverwerkingsgroep zijn we op woensdagavond 23 september naar de Storm in Winterswijk gegaan.
We waren mooi op tijd voor het voorbereidende gesprek. Door de corona maatregelen hadden wij als ‘gewone’ mensen een commissie van in en uit geleide, bijzonder…
Het boek is geschreven door een journaliste die haar man verliest tijdens een ski afdaling doordat hij in een gletsjerspleet verdween.
Haar rouwverwerkingsproces heeft ze van zich afgeschreven in een boek.
De actrice Saskia Temmink, die deze rol speelt, heeft er zich helemaal in ingeleefd.
Samen met haar regisseur, scriptschrijvers, componist en de regie hebben ze net zo lang geschaafd dat het boek goed tot zijn recht kwam………………………
Ook de nodige licht- geluid- en muziekeffecten versterkten het verhaal.
Er stonden attributen en voorwerpen op pilaren op het toneel wat ik dus niet kon zien maar wat mij later werd uitgelegd; die waren dienend aan het verhaal.
Ik vond haar vertolking over rouw en verlies prachtig verwoord, ik vond haar een ras artieste.
De intonatie van haar stem, passend in de strofe die zij uitbeeldde gaf de meerwaarde aan het stuk, voor mij gaf dit duidelijkheid.
Het verhaal was in grote lijnen duidelijk voor mij, echter soms kreeg ik het gevoel dat er een bladzijde geluidloos werd omgeslagen of overgeslagen.
Ze begon haar verhaal over de eerste ontmoeting met haar man en dat ze de hele avond dansten, waarvan twee uur lang kussend.
De volgende afspraak was op het terras van de bibliotheek en hun hevige verliefdheid; waarop een huwelijk volgde.
Alles in korte strofes zonder diepere intensieve gevoelens maar wel met diepgang.
Zijn liefde voor het skiën en haar tegenzin daarvoor. Dan toch samen gaan skiën, de manier waarop ze met haar angsten omging en het niet weten te vinden in het skiën. Haar man mocht in het vervolg alleen gaan met zijn vrienden en hij belde vanuit zijn kantoor met de lachende vrienden op de achtergrond.
Zo begon het toneelstuk, een brommende telefoon op tafel – een irritant geluid waarop velen in de zaal volgens Esther acuut de telefoon pakten om te zien of die uit stond. Een logische reactie.
Haar angst werd bewaarheid haar man verongelukt en zij blijft achter met hun kind.
De begrafenis, al het regelen – al het gevoel van alleen zijn.
Handen schudden, woorden die gezegd worden. Beloftes gemeend en ongemeend.
De mensen moed inspreken of troosten in plaats van…. de vele opmerkingen het niet meer aankunnen en dan verdwijnen naar het toilet.
Zo herkenbaar voor mij.
Het eerste gezamenlijke Kerstfeest, het zien van het verdriet in de ogen van je schoonouders maar ook het niet praten erover.
Het groot houden en het verbergen van je eigen verdriet, zo herkenbaar.
Laat de telefoon nog maar eens gaan met de stem van je man erop, je verhaal naar hem toe, echter geen antwoord meer.
De eerste verjaardag van jullie kind, het feestje wat je met een geforceerde lach ervan maakt om je groot te houden…
Zo herkenbaar.
Op mijn eerste verjaardag alleen, maar er te zijn voor je kinderen en iedereen die komt, wat ben je flink, maar ja….
Het bellen naar vriendinnen, het vragen om aandacht, om begrip voor jou. Het omdraaien van het gesprek, de aandacht voor die ander in zijn situatie, maar niet voor die van jou!
Dit is vaak te moeilijk en te ongemakkelijk voor anderen die het verlies nog niet hebben meegemaakt, zo herkenbaar voor mij.
Het alleen opvoeden van jullie zoon, de kleine wereld waarin je vertoefd. Hond uitlaten, boodschappen doen, bezig zijn in huis en met je kind, je kleine wereld.
De eerste stapjes van jullie kind, de eerste woordjes, alle foto’s van papa naast je bed.
Pappa is een ster, het alleen liggen in het grote bed met hond en kind.
Het opruimen van de kleding, de geuren die vrijkomen, het alleen zijn wat je aangrijpt.
Zijn boeken en alles wat je niet meer nodig heb, het wegdoen van….
De beleving van intens alleen zijn beleef je ondanks je kind, lieve vrienden, alle luxe, woongenot en inkomen om je heen ALLEEN.
Voor mij heel herkenbaar, al heb ik het hart op de tong.
Het zoeken in je rouwverwerking met de woorden van Kubler-Ross, eerst de roes en de ontkenning, woede/boosheid, het marchanderen, verdriet en depressie en de aanvaarding.
Voor mij heel herkenbaar in mijn proces van rouwverwerking kwam ik dit allemaal ook tegen en kon ze ook niet in volgorde zoals beschreven doorleven, echter wel herkenbaar.
De puberteit van je zoon die aangeeft geen vader te kennen of te hebben.
In je omgeving allemaal stelletjes die jou zien staan in jouw alleen zijn.
Die je een date aanbieden omdat alleen maar alleen is.
Het niet vinden met een andere man, het proberen maar het niet kunnen.
Tijdens een afspraak het gevoel krijgen dat je aan een elastiek teruggetrokken wordt in de tijd van toen.
Het gemis van hem en het niet missen van hem omdat je dan ook geen verantwoording hoeft af te leggen van je doen en laten.
Het zoeken naar invulling in jouw leven en toch steeds weer opnieuw beginnen met ……de uitdaging van het leven te leven.
Toen mijn man plotseling aan een hartstilstand overleed was ik 50 jaar en we stonden nog midden in ons werkzame leven.
De kinderen waren de deur al uit en woonden samen. Hadden trouwplannen en waren gelukkig.
Wij waren op dansles gegaan om eens goed de tango te leren dansen.
Veel mensen ontfermden zich over mij gezien mijn blindheid en het niet weten hoe ik er al jaren zelfstandig mee omging.
Ineens kon ik niets meer en moest ik overal hulp voor hebben. Dit dacht men die mijn dagelijkse gang van zaken niet kenden.
Mijn kinderen vonden het erg moeilijk om mij steeds weer alleen te laten, maar ook
voor hun gaat het leven verder.
Ze hadden vertrouwen in mijn alleen zijn en wisten dat als ik ze nodig had ik ze altijd zou bellen en dat is nog steeds zo.
De veranderingen waren groot, niets was er meer van zelfsprekend.
Alles alleen organiseren, regelen, invullen van….. het kon maar zo over je heen komen of aanvliegen en dan mocht je jezelf weer bij elkaar rapen, hoe dan ook maar.
Mijn kleinkinderen die hun opa nooit gekend hebben maar ook deze oma die niet op ze kon passen was anders dan anders.
Het loslaten van dit gevoel was moeilijk voor mij, ik zou zo graag gewoon een oma willen zijn.
Onderweg in mijn leven gebeurde er veel waaronder na tien jaar een andere man in mijn leven, 20 jaar ouder dan ik was.
Echter hij was lief, zorgzaam en had meer energie dan ik dus gingen we samen op weg…..
We hadden veel gezamenlijke interesses, muziek, geloof, fietsen, uit eten gaan, op bezoek gaan.
We hadden 15 jaar een prima latrelatie waarin we alles deelden wat ons pijn, verdriet of vreugde gaf.
Zo kwam ik in het rouwverwerkingsgroepje bij Esther.
Eerst had ik er niets mee en liet weten het even aan te zien.
Nu is het prettig samen te praten en te delen wat er in mijn alleenstaande-gaande leven op mij afkomt.
Esther geeft ons met haar werkmethoden alle ruimte, inzicht, aandacht en rust. Zo krijgen wij al doende met elkaar bijzondere ontdekkingen in onszelf.
Ik weet dat ik niet de enige ben maar het delen met elkaar geeft ander perspectief om er mee te leren omgaan met je verdriet in het alleen verder gaan.
