Jee, wat heb ik veel reacties gehad! Dank dank dank!

Ik heb het maar wat spannend gevonden dat mijn gastblog woensdag on-line kwam!  Want ik vond het wel een dingetje hoor om zo persoonlijk te zijn en dat iedereen kon meelezen hoe ik heb leren surfen op golven die ik niet tegen kon houden. Zoals jullie begrepen hebben en sommigen van jullie ook wel weten was dit een heftige periode in mijn leven. Een ervaring die te groot, te heftig en te onverwacht was waardoor ik niet wist hoe ik er op moest reageren en ik in mijn overlevingsmechanisme ben gaan zitten. Dus ja, ook ik ken het gevoel van bevriezen en dissociëren. Van onmachtig voelen, en niet anders kunnen dan in de regelstand gaan. Ook ik weet als geen ander hoe te vluchten zodat ik niet hoefde te voelen. Ook kende ik angst en weerstand om mezelf onder de loep te nemen zodat ik weer verbinding met mezelf kon maken. Ergens – al weet ik zelf niet waar, wanneer en hoe –  heb ik mijn gevoel dat ik met wortel en al uit de grond gerukt was weer als een zaadje weten te planten, al was het diep onder de grond. Het is naar het licht gaan groeien en heeft me levenskracht gegeven waarvan ik niet wist dat ik er over beschikte. Ik ben in beweging gekomen, en dat geplantte zaadje heeft me heel veel gebracht. Er is veel energie vrijgekomen om te groeien. En vertrouwen dat het goed is zoals het groeit. Dank voor al jullie lieve, steunende woorden. Ook voor de herkenning en erkenning van mijn proces; vooral dat laatste doet me goed. Waarom ik aan dit gastblog heb meegewerkt? En waarom ik de 3 vragen die gesteld zijn door Mary Sjabbens (Wie ben jij?, Waarom doe je dit werk? en Wat is rouw?) zo heb uitgewerkt was een geheel eigen proces dat ik met mezelf ben aangegaan. Nodig ook om hierin weer een stapje te zetten zodat het zaadje nog mooier mag gaan groeien en bloeien!