Wat een prachtig gedicht op één van de laatste bladzijdes van het boek ‘Dag lieverd, tot zo’ geschreven door Nadja Ensink-Teich. Een ongelofelijk verhaal waarin ze alles dat rouw en rauw is na het overlijden van (de moord op) haar man en kersverse vader van hun kind beschrijft. Als je je boek met dit prozagedicht van David Harker eindigt kan ik alleen maar respect hebben voor haar proces van rouw. Hoe ze het aangegaan is, doorleefd heeft, haar verhaal en Jeroen leert meedragen in haar hart en hij voor altijd met haar en hun dochter Fleur meereist. Het boek in één keer uitgelezen. 💞