‘Verwerken’… een woord dat ik nooit gebruik. ‘Het een plekje geven’. Ook al zo iets, want waar zit dat plekje dan. Vaak leg ik het uit wat rouw is aan de hand van onderstaand voorbeeld:

Toen ik in de eerste van het Marianum (middelbare school) zat ben ik van de racefiets – die van mijn broer was – gevallen. Die had ik geleend, waarom weet ik niet meer. Ik had een grote snelheid en kon het stuur niet meer houden op een stuk weg waar net geasfalteerd was en zojuist steentjes waren gestrooid. Het was een pijnlijke val die nog lang zijn effect had. Mijn vader heeft me zelfs nog een dag naar school gebracht – dat was heel uitzonderlijk, en ik mocht meerdere weken met de bus naar school in een tijd dat het volstrekt normaal was dat ik door weer en wind de 9 kilometer naar school fietste.

Bij mijn voorbeeld kan iedereen zich wat voorstellen. Ook dat er voor sommige wonden hechtingen nodig zijn en voor andere weer niet, en dat elke wond tijd en zorg nodig heeft om te helen. Soms zal er een klein litteken achterblijven, terwijl andere wonden volledig zullen verdwijnen.

Voor wonden op de ziel geldt eigenlijk hetzelfde. Deze wonden zijn weliswaar niet zichtbaar, maar we voelen ze toch echt in het diepst van ons wezen. We lijden en alleen tijd, kracht of wil kan ons ervan genezen. Maar net als een fysieke wond, kan een emotionele wond een litteken achterlaten dat ons zal herinneren aan wat er gebeurd is en hoe we ons voelden.

De wonden van de ziel zijn pijnlijker en het duurt vaak even voordat ze genezen zijn, maar er zal een moment komen waarop we dapper genoeg zijn om ons leven, onszelf en onze emoties in eigen handen te nemen. De enige op wie je kan bouwen ben jijzelf. Je kunt niet wachten tot mensen of situaties veranderen.

Het is dus waar dat de tijd alle wonden heelt of ons op zijn minst een ander perspectief geeft waardoor je leert dragen. Iedereen is anders en de één heeft langer de tijd nodig om met de pijn om te gaan die sommige herinneringen of kwetsende situaties veroorzaken dan de ander.
Het langzame voorbijgaan van de tijd zal langzaam onze wonden helen tot ze op een dag verdwenen zijn, zonder dat we ons hier ook maar van bewust zijn.

Zoals bij mij, het duurde weken voordat ik de arm weer kon gebruiken en hij is nog lang blijven zeuren en pijnlijk geweest. Na een aantal maanden niet geweest te zijn ging ik weer naar turnles. Ik zat op selectie-turnen, en met het inoefenen ging er nog wel eens wat mis. Bij elke val of verkeerde beweging werd de pijnlijke plek aangeraakt. Zo zijn er steeds weer gebeurtenissen, situaties of herinneringen die het litteken weer plagen, waardoor ze herinneren aan alle pijn die daarbij hoort. Het litteken is nu – jaren later – nauwelijks meer te zien. Al kan ik me de gebeurtenis nog levend herinneren, de pijn nog voelen en mijzelf nog met alle verband en pleisters zien… Zo zal het ook met het litteken gaan dat rouw heet…
(naar een verhaal op www.verkenjegeest.com)