Er was eens een mens, die geen naam had, want het was ieder van ons. Zij leefde in een land waar de lucht zwaar was van onuitgesproken woorden en waar de nacht nooit helemaal overging in dag. In dat land liep zij op paden die haar niet toebehoorden, luisterend naar stemmen die niet de hare waren. Men noemde het het Land van de Angst — maar niemand sprak het hardop uit.

Op een dag, of misschien wel een innerlijk uur, voelde zij iets branden in haar borst: een dorst naar adem, een heimwee naar vrijheid. Ze begon te lopen, zonder te weten waarheen, alleen omdat blijven geen optie meer was.

Het eerste wat ze tegenkwam, was de Berg van Perfectionisme. Steil en trots torende hij boven alles uit. Stemmen riepen haar toe: “Je bent pas iets waard als je alles goed doet!” Ze probeerde te klimmen, struikelde, gleed uit, en ontdekte pas na vele pogingen dat je ook om de berg heen kon — langs een smal pad dat je alleen zag als je ophield met jezelf te veroordelen.

Daarna kwam ze in de Moerassen van Twijfel. Hier zakte je weg in modderige vragen. Alles werd drassig en onduidelijk. “Wie ben ik om te veranderen? Wat als ik faal?” fluisterde het riet. Pas toen ze stil werd, hoorde ze iets anders: een zachte fluistering van haar diepste verlangen.

In de verte zag ze de Muur van Schaamte. Een koude, grijze wand vol oude woorden: “Je bent te veel. Je bent niet genoeg. Wie denk je wel dat je bent?” Ze raakte de stenen aan… en merkte dat ze broos waren. Haar tranen vielen als regen — en langzaam begon de muur te barsten.

Ze bereikte de Rivier van Verlies, breed en traag. Daar lag wat ze moest achterlaten: een oude droom, een masker, een schuld die niet van haar was. Ze bouwde een vlot van moed, en stak over.

Achter de rivier vond ze een plek die niet op de kaart stond: de Oase van Vertrouwen. Er groeiden bomen van mildheid. Er stroomde helder water van overgave. Ze rustte daar. Ze wist: ik ben op weg.

En terwijl ze verder trok, zag ze dat er een Pad van Moed liep, smal maar echt, kronkelend tussen angst en hoop. Het leidde haar niet weg van haar angsten, maar door hen heen. En ergens, diep vanbinnen, begon ze de naam van haar bestemming te horen: Bevrijding.

Tekst en beeld: Rinus van Warven 🙏🏻