Als een goede vriend of vriendin niet lekker in zijn vel zit of in de problemen zit staan we gelijk klaar om te helpen. We troosten om diegene op te beuren of springen bij. Althans, bij mij gaat dat zo. En ik merk dat ik vaak veel meer compassie met die ander heb dan met mezelf. Gekscherend zeg ik vaak dat ik nog moet leren net zo voor mezelf klaar te staan als dat ik dat doe voor een ander. Herkenbaar?

Als ik het zelf lastig heb oordeel ik vaak hard over mezelf. Veel harder in ieder geval dan bij een ander. Naar die ander kan ik goed luisteren, zodat ze hun verhaal kunnen vertellen. Ik heb geen oordeel over hun verhaal, waar ik bij mezelf vaak heel kritisch ben. Ik ben de eerste om te zeggen dat zelfkritiek en perfectionisme jou en ook mij niet helpt. Maar toch… Zo gauw ik in mijn binnenwereld kom heb ik heel wat minder compassie. De reis naar meer zelfcompassie is voor mij geen makkelijke geweest. En toch, stapje voor stapje werd ik zachter. Oordeelde ik milder over mezelf. Moest ik minder van mezelf. En leerde ik steeds beter mijn hart en hoofd met elkaar te verbinden. Anders gezegd, ik leerde steeds beter luisteren naar dat stemmetje in mijzelf. Dat stemmetje dat eigenlijk altijd gelijk heeft maar dat ik zo heel makkelijk door mijn hoofd kon laten overrulen. Hoe ik dat gedaan heb?

1. Bewustwording

Steeds als ik me bewust was dat ik weer zo kritisch en veeleisend was, hield ik me zelf een spiegel voor: ‘Wat zou ik in dit geval tegen een goede vriend(in) gezegd hebben?’ In die woorden heb ik vervolgens mezelf ‘toegesproken’.

2. Een affirmatie maken

Omdat ik weet dat ik niet altijd naar mijn innerlijke stemmetje luister zei ik heel regelmatig tegen mezelf: ‘Het is goed zo Esther, het stemmetje mag er zijn! Wat wil het je vertellen? Ontvang die boodschap maar in dankbaarheid!’

Dit vond ik altijd een lastig stukje. Want wat zeg je dan tegen jezelf?

Ben jij bijvoorbeeld perfectionistisch? Dan zou de mantra ‘Fouten maken mag’ je kunnen helpen. Ben jij gewend alles maar weg te stoppen? Helpt het je dan om te zeggen dat dat wat je wegstopt welkom is? Betrap je jezelf op negatieve gedachten? Draai die negatieve gedachte om in een gedachte die hetzelfde zegt maar veel positiever klinkt. Bijvoorbeeld: ‘Dit kan ik toch niet’ wordt dan ‘Ik ben aan het leren dat ik het wel kan’.

3. Het is een proces

Deze bewustwording kost tijd. Oefening baart kunst zeggen ze wel eens, in dit geval is dat voor mij wel zo geweest. Zacht en mild zijn naar mezelf en het stemmetje er mogen laten zijn in plaats van weg te drukken leerde ik niet van het ene op het andere moment. Eerst voelde het wat kunstmatig aan. Tot dat ik merkte dat ik het steeds vaker automatisch deed.

Hierin blijf ik groeien. Hierin blijf ik leren. En dankzij mijn cliënten word ik steeds weer op mijn stukjes gewezen. Zoals het stukje om vaker vanuit (zelf)vertrouwen te doen. Niets menselijks is mij vreemd! Ook ik heb zo mijn stukjes die ik liever wegstop dan aanga…

Delen van dit blog mag, graag zelfs. Svp onder naamsvermelding van Esther Nijbroek, begeleiding bij verlies en rouw.