Is dit waar jij voor bent komen te staan? Dan weet jij wat voor een opgave dat is geweest!

‘’Ik stond nog zo vol in het leven. Plannen genoeg. Een vakantie stond zelfs nog gepland. En toen …. toen was die toekomst in één keer weg door het onverwacht overlijden van mijn vrouw Jeannet. Van het één op het andere moment was ze er niet meer. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet bevatten. Mijn hart voelt na negen maanden nog  steeds als gebroken aan. Ik leef niet meer. Loop de hele dag met mijn ziel onder de arm. Ik mis haar zo erg!’’.

Dit zijn woorden van Alex, zijn naam is op zijn verzoek gefingeerd, zijn woorden niet. Als jij dit ook hebt meegemaakt heb jij waarschijnlijk hetzelfde ervaren. Jouw leven staat stil terwijl het leven om je heen gewoon verder gaat. Er zijn opeens zoveel vragen en onzekerheden. Zoveel meningen van hoe het hoort of juist niet moet. Zoveel ongevraagd advies en goedbedoelde tips.

Alex vertelt: ‘’Ik kwam steeds minder buiten. Ging wandelen met de hond op momenten dat ik zo min mogelijk bekenden kon tegen komen. Boodschappen heb ik zelfs een tijdje thuis laten bezorgen. Ik ging mij meer en meer afzonderen. Telkens weer kreeg ik van mensen uit  mijn omgeving het advies dat ik het een plekje moest geven. Maar waar is dat plekje dan? Weet u dat? En wat ik ook zo erg vond dat men zei: Gelukkig heb je je kinderen nog. Hoezo? Wat heeft dat er mee te maken? Ik zal nooit meer zo gelukkig zijn als voorheen.’’

Ik heb deze woorden goed in mijn oren geknoopt en besloot ter plekke om een blog hierover te schrijven. Ik hoor vaker dat men niet weet wat men met deze goedbedoelde opmerkingen aan moet. Ze worden meestal vol onbegrip aangehoord. Want hier zit je als nabestaande echt niet op te wachten. Je hoopt juist op herkenning van je verhaal. Op mede-leven. Dat ze je gevoelens herkennen, of in ieder geval proberen zich in te leven hoe het voor jou zou moeten voelen. Eigenlijk hoop je dat je gewoon even je verhaal mag doen…

 ‘’Vorige week ben ik opnieuw bij mijn huisarts geweest. Ik slaap niet meer. Lig de hele nacht te draaien en te piekeren. Er hoeft maar iets te gebeuren of de tranen komen. Mijn huisarts maakte mij attent op u. Een buurvrouw had uw naam ook al eens laten vallen. Op aandringen van de kinderen heb ik u gebeld. Want ook zij zijn radeloos en erg verdrietig mij zo te zien. Ik weet het gewoon niet meer…’’

Tja, wat vertel je iemand die voor de eerste keer bij je komt en zo’n grote behoefte heeft aan een luisterend en vooral niet oordelend oor? Eigenlijk niets. Ik heb hem eerst laten vertellen. Met alle emoties en tranen erbij. Woede en onbegrip kwamen naar boven. Maar bovenal het gemis. En het gevoel dat hij langzaam aan gek begon te worden….
Toen Alex dat aangaf heb ik hem het volgende verteld:

‘’De weg die jij te gaan hebt is een unieke weg. Rouw is een natuurlijke reactie op een geleden verlies. Zo veel mensen er zijn, zo veel manieren van omgaan met rouw en verlies. Rouw bestaat uit loslaten. Afscheid moeten nemen van wie en wat je zo lief was. De tranen die ik vandaag heb gezien zijn de pareltjes van jouw liefde voor Jeannet. En de woorden die nu nog niet gezegd kunnen worden.
De weg die jij te gaan hebt kent verschillende fases en leg jij op jouw manier af. En die manier is goed. Want dit is jouw proces, dat je in jouw tempo doorloopt. Eén stapje vooruit, twee terug, dat gevoel. Net na het overlijden van Jeannet moest je overleven. De pijn was zo groot dat je het nog niet kon voelen. Je deed wat je moest doen en functioneerde op de automatische piloot. Langzaam aan werd je duidelijk wat er eigenlijk is gebeurd en wat daarvan de gevolgen zijn op jouw leven. Dat is een lastige fase, die je vaak alle hoeken en gaten van gemis en verdriet liet en nog laat zien. Het begrip ‘voor altijd’ wordt steeds duidelijker voelbaar. Dat is de fase waarin je nu zit. Want je hebt het gevoel dat je het niet meer dragen kunt. Ik hoor als mensen mij vertellen over deze maanden van worstelen vaak twee woorden voorbij komen: het woord samen en het woord stilte. In de stilte wordt het ontbreken van het samenzijn zo intens beleefd. Dus nee, je bent niet gek aan het worden. Dit hoort er bij. Stapje voor stapje dringt door wat het overlijden van Jeannet met jou doet. En telkens weer is het aan jou om een antwoord te vinden er mee om te gaan. Niemand kan dat voor je doen, zelf moet je die weg verkennen. En dan komt er ooit een moment waarop je merkt dat er een uitgang is die een ingang geeft om het verlies te dragen en te verweven in jouw leven. Ik zou je zo graag toewensen dat deze volgende fase al was aangebroken. Een fase waarin je weer voelt dat je leeft. Waarin je je kracht hervindt en je levenslust. Overleven wordt dan weer leven. Het overlijden van Jeannet zal dan een onderdeel van je levensverhaal worden, en is dan zeker niet meer het enige hoofdstuk waar het om draait. Graag help ik je om in deze fase van je rouwproces te komen. Hoe ik dat doe laat ik nog even in het midden, daarmee gaan we de volgende keer aan de slag.’’

Dit wilde ik graag met jullie delen. Ik voel dat je zelf wel weet waarom!