Voor ik brak

Er was een tijd
dat ik dacht dat kracht
betekende: alles dragen
en niets laten zien.
Het overleven van grote stormen,
en doen of het een kleine windvlaag was.

Ik heb lang geleefd
in een wereld
waarin ik mezelf niet herkende,
maar wel probeerde aan te passen.
En dat zelfs zonder dat ik het doorhad.

Al van jongs af aan
voelde ik me anders.
Op school, op werk,
in groepen waar ik
nooit echt bij hoorde.
En ik begreep niet waarom.
Ik deed zo mijn best.
Ik wilde gewoon
ook ‘normaal’ zijn.
Wat dat dan ook mocht betekenen.

Ik leerde kijken naar anderen
als beter, sterker, mooier.
En naar mezelf als iemand
die nog wat in te halen had.
Altijd niet genoeg.
Altijd op zoek naar goedkeuring
buiten mezelf.

Mijn lichaam riep het al jaren.
Vanaf kinds af aan,
buikpijn, slapeloze nachten,
gevoeliger dan de rest.
Maar ik luisterde niet. Ik hoorde het niet.
Want doorgaan,
dat was toch wat je deed?

Ik wist niet wie ik was,
dus ik werd wat anderen nodig hadden.
Of dachten te willen zien.
Een wandelende pasvorm.
Met een rugzak vol maskers.
Aanpasbaar, aan persoon of situatie.

Tot ik brak.

En pas toen ik brak,
zag ik wie ik werkelijk was.
Niet perfect. Niet afgestemd.
Maar echt, zacht en vol gevoel.

Nu weet ik:
anders zijn is geen fout.
En jezelf verliezen in een wereld
die je telkens wil vormen
naar iets dat je niet bent,
is geen zwakte.

Het is de prijs van trouw zijn
aan je overlevingsdrang.

Maar ontwaken…
dat is de keuze om opnieuw
voor jezelf te kiezen.

En dat is pas kracht.

Bron: Zielsverteller (Zielsgelukkig)